[L] Bajki Krasickiego

Wstęp do bajek 

Był młody, który życie wstrzemięźliwie pędził; 

Był stary, który nigdy nie łajał, nie zrzędził; 

Był bogacz, który zbiorów potrzebnym udzielał

Był autor, co się z cudzej sławy rozweselał; 

Był celnik, który nie kradł; szewc, który nie pijał; 

Żołnierz, co się nie chwalił; łotr, co nie rozbijał; 

Był minister rzetelny, o sobie nie myślał; 

Był na koniec poeta, co nigdy nie zmyślał. 

— A cóż to jest za bajka? Wszystko to być może! 

— Prawda, jednakże ja to między bajki włożę. 

Młody- szedł przez życie odpowiedzialnie, przezornie.

Stary- nigdy nie karał, nie zrzędził, nie marudził

Bogacz- dzielił się swoimi rzeczami z ubogimi

Autor- cieszył się z cudzej sławy 

Celnik, szewc, żołnierz, oraz łotr, który nie robił nic złego

Minister, a na koniec poeta, który nigdy nie zmyślał.

Poeta łamie tutaj stereotypy, przedstawia postaci z innej strony, prawdopodobnie używa ironii, co podkreśla trzema ostatnimi linijkami - "poeta, co nigdy nie zmyślał" 

Bryła lodu i kryształ 

Bryła lodu spłodzona z kałuży bagnistej 

Gniewała się na kryształ, że był przeźroczysty. 

Modli się więc do słońca. Słońce zajaśniało, 

Szklni się bryła, ale jej coraz ubywało; 

I tak, chcąc los polepszyć niewczesnym kłopotem, 

Stajała, wsiąkła w bagno i stała się błotem. 

Bardzo mądra bajka opisująca, według mnie, powierzchowne dobro. Błoto to często symbol ludzkich grzechów, np w "Zima idzie" Konstantego Ćwierka - 

Bo le­d­wie skoń­czył z nad­ziem­nym lo­tem 

I do ka­łu­ży ulicz­nej spadł, 

Sam się na­tych­miast też sta­wał bło­tem, 

Po bia­łym śnie­gu zgi­nął ślad. 

  

Stąd wła­śnie ta­kie re­flek­sje smut­ne... 

Tak cza­sem gi­nie naj­czyst­szy człek. 

Na oko jed­nak głup­stwo wie­rut­ne, 

Gdy spa­da w ba­gno naj­biel­szy śnieg. 

Została mi jeszcze do opisania jedna krótka bajka, i wybrałam sobie brytana w obroży

Brytan w obroży 

Niech się nikt z powierzchownej ozdoby nie sroży. 

Brytan z srebrno-złocistej pysznił się obroży. 

Zazdrościli koledzy w wieczór; patrzą rano, 

Aż brytana za srebrną obrożę uwiązano. 

«Pyszńże się teraz, bracie!» — do brytana rzekli; 

Gryzł łańcuch nadaremnie, a oni uciekli. 

Pokazana tu jest niewola brytana. Przekaz jest już w pierwszej linijce tekstu - niech nikt się z powierzchownej ozdoby nie sroży.

Brytan myślał że jest najlepszy, że go docenili, ale skończył zapięty łańcuchem do obroży.